Vorig jaar alweer reageerde Hennie van Schooten op onze oproep om verhalen over Huize Vincentius. Haar zus Nellie had hier vroeger gewoond. Op onze vraag aan zus Hennie of zij hier nog meer over kon vertellen, gaf zij eerst ontkennend antwoord. Het was allemaal zo lang geleden, ook voor Nellie zelf, die inmiddels 69 is en al zo lang niet in Huize Vincentius geweest is dat ze waarschijnlijk niet veel herinnert uit die periode.

Maar vorige maand kwam Hennie (66 jaar) met goed bericht! “Je vraag heeft me niet los gelaten”, schreef ze, “ ik ben nog weer gaan zoeken en heb een foto gevonden van Nellie uit 1969. Dat betekent dat ze toen 17 jaar was en het laatste jaar op Huize Vincentius meemaakte. Misschien zijn er daarom wat foto’s gemaakt.”

Nellie van Schooten en haar groep op Huize Vincentius, in 1969

Op de foto zien we Nellie in haar klas, of groep, we weten eigenlijk niet hoe dat heette. “Het verhaal heeft echt wel twee kanten”, vertelt Hennie ons. “Er werd geprobeerd om meisjes een toekomst te geven, maar er was ook verlatenheid en heimwee/gemis naar en van thuis. Daar was in die tijd minder oog voor. Niet alleen bij Huize Vincentius maar ik denk op heel veel internaten. Mijn vader vond het altijd hartverscheurend al ‘die kiendjes’ bij elkaar. Hij hoopte op het beste maar het knaagde dat zijn dochter niet thuis op kon groeien – net als de andere kinderen – en haar uit handen moest geven in de hoop dat dit het beste voor haar zou zijn. Er lag veel nadruk op theoretisch en praktijk leren, maar als dat nou juist niet zo vlotte, zette dat de kiem tot veel onzekerheid. Nellie zoekt tot op de dag van vandaag bevestiging of ze iets wel of niet goed doet. Het drukt een stempel op haar leven, vooral ook het feit dat ze niet kan lezen.”

Eind jaren 90 is Hennie met Nellie nog eens terug gegaan naar Huize Vincentius. Zij kwamen toen nog twee bewoners tegen die Nellie nog kenden uit haar tijd. Van het gebouw bleek Nellie al veel minder te herinneren, omdat het toen al sterk was veranderd. “Dat zal inmiddels nog wel weer minder zijn, maar het kan zijn dat een bezoekje toch herinneringen wakker maakt. Of misschien als ze andere weer ziet uit haar groep. Daar zouden we dan niet te lang mee moeten wachten.”.

Verhaal met dank aan Hennie van Schooten.
Bewerking: Jobbe Wijnen
Bron: BOEi